Кеч пайти эди

Кеч пайти эди, ишдан уйга қайтиш учун Автобусга миндим. Кейинги бекатдан 2 та қиз чиқди. Хатти- харакатлари эътиборимни тортди. Манзилга етмагунча улардан кўз узолмдим. Тушганимдан кейин хам уларнинг холати хаёлимдан кетмади. Одобли, ораста қизларнинг бир нуқсонлари бор эди, улар соқов эди . . . Шундай бўлсада ўзини нуқсонсиз биладган, бироқ тилини ёмонликдан сақлолмайдиганларда н афзал кўринишарди. Ўша қизларга насиб этмаган сўзлаш неъмати менга, бошқаларга ато этилган. Бироқ биз кўпинча бу улуғ неъматни увол қиламиз. Шарафимизни ёмон сўзлар билан топтаймиз. Хар сўзимиз амал эканини, хисоб- китоб қилиниб турганини унутамиз: "У (инсон) бирон сўзни талаффуз қилса, албатта унинг олдида хозиру нозир бўлган бир кузатувчи бордир"(Қоф,18) ояти хабаридан хушёр тортмаймиз. 2 та соқов қизнинг холати менга катта сабоқ бўлди. "Қўли ва тилидан бошқаларга зарар етмайдиган киши хақиқий мусулмондир", деган хадиси шариф хикматини теранроқ англагандек, хазрат Абу Бакр Сиддиқнинг(р.а) оғизларига тош солиб юришлари сабабини чуқурроқ тушунгандек бўлдим. Бекорчи, ортиқча сўзлардан сақланишга эхтиёж туйсам, ё менга берилган бирор неъматни исроф қилаётганимни сезсам, бу немат бошқаларда йўқлигини ўйлашга, тўғри йўл тутишга харакат қилган бўлардим . . . ! ! !